What I brought home from Newsgeist (except for saltlakrids)?

(reprint from my Medium post)

Three days in the woods of Denmark, talking journalism, technology and the future of the media? That was a weekend perfectly spent with almost 200 other people from media and technology industry gathered at Newsgeist Europe, an unconference organised by Google. Its agenda was participant-driven.

The discussions were under “Chatham House” rules, which means that statements cannot be attributed to individuals, which made the conversations way more open. I’d like to, however, share some of the insights I brought, things for myself (and maybe for others) to reconsider and focus on. They are based only on the few discussion I joined — there were altogether over 60 of those.

1.never stop talking about TRUST

This is a topic I’m very interested in so I tried to join as many sessions as I could but actually the truth is that many of them at some point switched to talking about trust. The issue was discussed on different levels: trust and emotions, trust and data, trust and revenues, trust and platforms or trust and media professional standards… I was very happy that it was not narrowed down just to fake news/post-truth phenomena, as that would simply mean playing down the problem (and I loved it that most of us agreed that fake news is the best thing that happened to the news literacy!).

Of course we didn’t come to any perfect solutions on how to regenerate trust, we even didn’t manage to fully define what “trust” actually is and why we need it (OK, here we were more leaning towards: we need it to do our mission, than: we need it to earn money), but we all know that something needs to be done so that people trust media and stories that we share more. We need to build relationships of trust. Both for media’s future but also for the future of societies and democracies.

Not going much into detail here, as that would take me pages to write down. Some good solutions coming up soon from the Trust Project, an initiative that was born during one of previous Newsgeists.

2. never stop talking to THE PEOPLE

Did you ever hear anybody telling you: you’re talking like Nigel Farage? Well, I did and it was at Newsgeist and it would be terrifying if the second part of the statement wasn’t: and you are right. Thankfully it was! :) Although it might sound like generalization but the media and journalists do not listen to the people enough. We don’t listen to their emotions, their fears, we don’t pay enough attention to their perspectives. And the truth is that “feelings are biological metrics for relevance” (one of the best quotes from Newsgeist!).

The media are full of politicians, but not of the “average” Kowalski, Smith or Müller. We get surprised when Brexit happens, shocked when Trump wins. We listen to the people when tragedies occur — terrorist attacks, Grenfell Tower fire, shootings — but not before… We are not proactive when it comes to hearing the voice of the everyman, of the minorities, the excluded — we are actually retroactive. So the big challenge is to bring those stories and people back to the media. To hear the voices outside of the capitals, to be able to pitch stories in communities — just like Humans of New York did. To stop asking questions that only reaffirm our biases and theses. Also, to build databases of prospective protagonists, topics, angles of stories. Shoe-leather reporting should be back in town! 

3. indeed, it’s 2017 and we’re still discussing DIVERSITY

Oh, OK, we all know what that means. Too few women, too few minority representatives in the media. Both as experts, as protagonists, as journalists, as managers. Are we able to ask the right questions, talk to the right people if we’re mostly male and white in the newsrooms? And it’s really 2017!

4. bring LITERACY to your newsroom

Although media literacy was largely on the agenda, I very much also enjoyed discussing “How to maintain a high level of digital/journalistic/product/design literacy in the newsroom?” Some conclusions here: no, journalists do not need to know all the new tools and technologies. They don’t have to necessarily know how to code, what to do with Snapchat, how to use engagement data — but they need to be aware of the possibilities new technologies bring and not be afraid of them. It’s about soft skills and understanding technologies, not about tools.

We need a cultural change in the newsrooms. Let’s connect journalists more often with developers, coders, let’s do editorial meetings with people who do graphics and apps, let the tech people understand stories and journalists understand how tech can make their great stories even better. Hackathons are awesome and let’s keep on doing them, but in newsrooms we need far more cooperation than the incidental one. Different teams should see what they work on, they should be able to share experiences and opinions, see practical uses of the tools they create = they should all be able (but not forced) to contribute and collaborate.

Metrics was a big issue at Newsgeist, too but I only was involved in discussions on how much journalists need it and whether data should influence the editorial. The numbers’ dictate does not help journalists in their work, does not make it better or more effective. Clicks, shares, views — the newsrooms do need that data, no doubt about it of course, but for the sake of quality — it’s not a key factor. It can be helpful, though — e.g. if we could track how much of a story is read and see when people usually drop it. Why? Should I write/film it better? How? On the editorial level it’s not that important what people are consuming but how they are doing it. So teaching some data literacy and curiosity among journalists here, could make a lot of sense. Also — choosing a person that could share data and updates on what is being done on the verge of tech/journalism in the newsroom, not necessary a project leader.

5. let’s stop talking INNOVATION, let’s talk and invest in R&D

For me, this is one of the most important messages of all the sessions. Innovation is important. But good research and then development is even better. Let’s experiment, but let’s know what for and who for we do it. Let’s make mistakes and learn from them. Let’s cross-contribute in R&D from different levels: editorial, sociological, technological, you name it. Let’s learn from e.g. Airbnb and their user-experience focus and creativity.

6. AUDIO is the new video?

I didn’t join any session on audio, but I’m putting it here as it seemed one of the key topics during the conference, even with a call for future Audiogeist. I’m not an expert on audio, but it seemed to take over many of the discussions — mainly because of such solutions as Alexa, Google Home etc. coming to the market (or rather: to our homes). How can media use it? Can we be effective? Does it even make sense to try to get a piece of cake here?

Btw, interesting observation. 2 year ago Newsgeist in Helsinki was in large part about video. This year none of the sessions concerned it (or at least, none had a title with “video” in it, maybe some discussions included the topic). Also, we didn’t talk traditional media almost at all — I remember the heated debates about the future of television two years ago. Why the change? I don’t know. Maybe video is no longer a challenge, compared to audio? Maybe simply most of the media have some sort of strategies here? And also, when it comes to traditional media, probably the disruption already happened.

7. yes, sustainability still means ADS and SUBSCRIPTIONS

So talking about media’s mission, about trust, about professional standards is super important, but… where is the money? So we tried to find it and… No, we didn’t. A discussion on revenues streams I joined, was very interesting but probably the one with longest periods of silence. Events (including live events), special reports, selling data, brand-extension businesses, micropayments or even betting (Sky Sports) might help, but will not make our outlets sustainable. What we still need the most, is ads and subs — however you call the latest (e.g. memberships). And what we absolutely need is a different type of cooperations with platforms (eg. Facebook changing its ecosystem to be more supportive to publishers subscription-models).

Those are just a few examples of things we talked and talked and talked. My friends who are economists, sometimes ask me: so what are the conclusions and solutions from those talks? Is it just so basic and academical? Well, no it isn’t. We rarely get a chance to talk in such a diverse and international assembly, to think of our future and our relations with audiences. Media is not just a business, it’s a mission so we need to talk.

But in this changing technological reality, we also need to talk to platforms and tech companies. I might be biased, because for the past 1.5 year I worked for Google News Lab, but I have to say that such initiatives as News Lab, Newsgeist or DNI Fund can help shape the common future. Of course there are still issues that are real sore places in those relations (ad revenues being the main one), and such events will not make them heal, but it’s good that Google listens. What would be also good for those future relations, as somebody suggested at the event — is that the big platforms and tech companies, should do more partnerships with media outlets that are not market leaders. The smaller players have less money to innovate and experiment and resources are still put in partnerships with those who are already leaders in innovation. That will make the disproportions even bigger. And if it’s really not just about money but the future of the media, the platforms should also think a bit more about diversity of partners.

Anyway, thx Google and everyone who attended Newsgeist. A lot to think about!

Note this pic from #newsgeist-lack of people checking phones- look at the intensity & attention in conversations
Pic via @fiene pic.twitter.com/OQaC03YA9Z

— Esra Doğramacı (@EsraD) June 25, 2017

 PS. Google provided the venue, took care of the agenda and food. Everything else was covered by the participants.

Jak oni nam nie ufają… O dziennikarstwie i Digital News Report.

I oto jest nowy Digital News Report od Reuters Institute! Przyznam, że bardzo na niego czekałam – bo często się na niego powołuję w swoich prezentacjach, zwłaszcza w temacie zaufania do mediów. Ubiegłoroczny raport był niezwykle przygnębiający, tegoroczny wcale nie jest lepszy. Czego zatem możemy się z niego dowiedzieć?

Nie, nie jest tak optymistycznie jak zaczęły relacjonować niektóre media. Rzeczywiście, wśród europejskich krajów, których mieszkańcy odpowiadali na pytanie o zaufanie do wiadomości („trust in news”, a nie jak czytam w wielu miejscach – zaufanie do mediów) Polska jest w czołówce. Przyznam, że jestem zaskoczona, że spadek w porównaniu z ubiegłym rokiem wyniósł zaledwie 2% (z 55% ufających do 53%) – byłam przekonana, że będzie większy. Cieszę się, że się myliłam. Pewnie cieszyć się powinnam tylko wtedy, gdy zaufanie by rosło, ale jestem realistką. Na coraz bardziej spolaryzowanym (o czym raport wspomina) i upolitycznionym polskim rynku medialnym, gdzie regularnie jedne media krytykują drugie – dodatkowo podważając zaufanie, o wzrostach nie ma co marzyć.

Jeśli chodzi o ufanie wiadomościom, które od mediów dostajemy, od Polski lepiej wypada tylko Finlandia (62%, spadek o 3%) i Portugalia (58% – spadek o 2%). Ale są i kraje, w których ludzie coraz bardziej wiadomościom ufają. Tak jest w Szwecji (tak, tak, w tej Szwecji, gdzie co chwilę można np. w polskim internecie przeczytać jak to szwedzkie media ponoć bardzo kłamią i unikają pewnych tematów, zaobserwowano wzrost z 40% do 42%:), Hiszpanii (wzrost o 4%), Austrii (+2%) i Grecji. W tym ostatnim przypadku wzrost o każdy punkt procentowy jest na wagę złota. Dziś newsom ufa tam tylko 23% badanych, ale to o 3% więcej niż rok wcześniej. Liczby straszne.

Warto przy tym zwrócić uwagę, że bardziej ufamy wiadomościom z mediów, z których korzystamy – co właściwie jest oczywiste. W przypadku Polski jest to zaufanie na poziomie 60%. Niby bardziej optymistycznie, ale niekoniecznie. 40% ludzi korzysta z konkretnych mediów w sposób świadomy, a jednak prawdopodobnie nie ufa wiadomościom, które dostaje. 

Z jakich mediów w celach informacyjnych najczęściej korzystamy, według raportu (% osób korzystających z nich tydzień przed badaniami)? Wśród mediów tzw. tradycyjnych prowadzą media Grupy TVN (57% korzystających), Polsat News (42%) i RMF FM (40%). Media publiczne pojawiają się na 4. miejscu (TV publiczna), prasa drukowana na 6. (Gazeta Wyborcza). W online prym wiedzie Onet (52%), WP.pl (46%) i portal TVN24 (37%). Online (w tym media społecznościowe) pozostaje głównym miejscem pozyskiwania informacji (wzrost o 5% w stosunku do 2016, do 87%).

Szkoda, że tegoroczny raport nie rozbił zaufania na różne składowe, tak jak to miało miejsce w tamtym roku, gdy badano zaufanie do newsów, zaufanie do mediów i zaufanie do dziennikarzy. Zdecydowanie zaufanie w większość krajów wypadało dużo gorzej w przypadku „trust in news organisations” i „trust in journalists” niż „trust in news”. W przypadku Polski, zaufanie do organizacji informacyjnych (czyli de facto mediów) wynosiło zaledwie 46%, a do dziennikarzy – 42%. Trudno tu w ogóle mówić o zaufaniu. Raczej jego braku… Znów, najgorzej w tamtym roku wypadała w tym aspekcie Grecja. Jak być dziennikarzem w kraju, w którym dziennikarzom ufa tylko 11% ludzi? Trudno mi to sobie nawet wyobrazić.

Nie wiem czy te statystyki zmieniły się w ciągu roku na lepsze. Obawiam się, że nie, ale być może znów się mylę? Choć pewnym wskaźnikiem, że zaufanie do mediów jako takich może być i w tym roku na niższym poziomie niż do „newsów” jest część raportu dotycząca postrzegania mediów. Zaledwie 20% badanych uważa, że te w Polsce są wolne od nadmiernych wpływów politycznych, a 23% od wpływów biznesowych („commercial”).

Odrobina optymistycznych informacji z raportu: zaufanie do newsów urosło wśród najmłodszych z badanych, w grupie 18-24 lat, choć to ta grupa nadal bardziej im nie ufa niż ufa (37%->42%). Na stosunkowo wysokim poziomie pozostało zaufanie w grupie wiekowej 55+ (61%), we wszystkich pozostałych spadło – najbardziej w grupie 35-44, bo aż o 10% (do 49%). Ciągle jednak wszyscy wypadamy lepiej niż średnie europejskie.

Warto jednak zatrzymać się przy grupie 18-24. W ubiegłym roku w tej grupie tylko 25% ufało polskim dziennikarzom – najmniej z wszystkich badanych przedziałów wiekowych. Nie dziwi zatem odchodzenie młodych od mediów tradycyjnych, utożsamianych z dziennikarstwem, w kierunku mediów społecznościowych, Youtube, itd. Ale chciałam się zatrzymać tu na dłużej i pozwolić sobie nie zgodzić z wnioskami szanowanego przeze mnie Grzegorza Piechoty, który napisał komentarz do raportu Reuters Institute, w części dotyczącej Polski. Chyba po prostu jestem mniejszą optymistką niż Grzegorz i widzę szklankę do połowy pustą. „Although polarised and increasingly partisan, the news media in Poland continue to be trusted by the public. First, many journalists and outlets are transparent about their world-views and motives, and attract audiences who think alike. Secondly, the public might respect journalists’ role in holding those in power into account at a time of erosion of other democratic institutions.” Obawiam się, że ostatnie zdanie jest niestety myśleniem życzeniowym, ale i wykluczającym. Życzeniowym – w kontekście wyników badań z ubiegłego roku, jeśli chodzi o zaufanie do dziennikarzy. Wykluczającym, bo nie uwzględnia konsumentów mediów, którzy popierają działania władz, sprzyjące im (let’s be honest) właśnie media, ich narrację i sposób działania, a którzy  to konsumenci stanowią dużą część polskiego społeczeństwa. Czy to grupa bardziej ufająca mediom, czy mniej? Czy statystyki zaufania w Polsce obniżają czytelnicy Newsweeka czy widzowie Wiadomości TVP? Czy te grupy konsumentów potrafią patrzeć na newsy i dziennikarzy przez pryzmat branży ogólnie, czy wyłącznie przez swoje bańki? A może oceniają kwestię zaufania przez pryzmat mediów, z których w ogóle nie korzystają i którym nie ufają? Zapewne gdybyśmy zaufanie do dziennikarzy badali w kategoriach „zaufanie do naszych”, statystyki wypadłyby lepiej niż „zaufanie do wszystkich”. W tym drugim przypadku myślę, że brak zaufania dominuje. 

Nie ma zatem co się cieszyć, trzeba brać się do roboty. Przy utrzymującym się spadku zaufania, coraz większej polaryzacji, niezbyt dużej chęci do płacenia za treści i niezwykłej (i nie tak niezrozumiałej) miłości Polaków do AdBlocków, sytuacja i starych, i nowych mediów w Polsce nie będzie zmierzała ku lepszemu. „Branie się do roboty” to jednak nie tylko rola mediów. Bardzo nam brakuje porządnych badań Polaków jako konsumentów mediów. Takich idących dalej niż: co oglądamy, czego słuchamy i ile razy dziennie. Myślę że w debacie o zaufaniu, musimy wyjść także poza dyskusję wyłącznie o tzw. „fake news”, która to ostatnimi czasy jest niezwykle popularna i zdominowała problematykę. Kwestia zaufania to także kwestia jakości, innowacyjności, struktur właścicielskich, wizerunku, zarządzania, angażowania i relacji z odbiorcą, itd itp. A kluczem do zrozumienia problemu, jest lepsze poznanie odbiorcy. Bo koniec końców, to przecież właśnie Kowalski nam nie ufa.

Całość raportu dostępna jest tutaj. Warto poczytać także o innych tematach, które raport porusza (media społecznościowe, ad blocki, itd.)