Nacharał im ktoś w ryja? Nie? To w czym problem?

Wirtualna Polska piórem Grzegorza Łakomskiego (moim zdaniem najlepszego dziennikarza newsowego tego portalu) opowiada historię nastolatków z Berlina, w części muzułmanów, którzy na wycieczce w Polsce stali się ofiarą kilku zachowań rasistowskich. Relacje te kontynuują m.in. Fakty TVN – niektórzy z uczestników wycieczki stają przed kamerą, nie ukrywają twarzy, nie ukrywają swoich imion i nazwisk.

Wiele osób w Internecie wątpi w tę historię. Bo nie ma nagrań i zdjęć, bo nie ma formalnego zgłoszenia na policję, bo niektóre fragmenty opowieści brzmią niewiarygodnie (np. rzucanie wibratorem pod nogi), bo media kłamią, bo Niemcy kłamią, itd. Nie ufać to rzecz ludzka, nie ufać mediom to rzecz coraz bardziej powszechna. Mnie natomiast wiele z wpisów z Twittera, zamieszczonych pod moim (jakoś specjalnie niewyrafinowanym) wpisem z tekstem Wirtualnej, a i komentarze pod wyjściowym artykułem, przekonują coraz bardziej, że zrelacjonowane zdarzenia absolutnie mogły mieć miejsce w kraju nad Wisłą.

Wstyd, wstyd, WSTYD
Emigranckie dzieci z Berlina poniżane i opluwane w polskich miastach. https://t.co/m5O8XcgxYo

— Beata Biel (@beatabiel) June 26, 2017

Mimo że ewidentnie ten antypolski artykulik powstał na zamówienie syjonu (ewentualnie na zamówienie niemiecko-żydowskie), trzeba sobie zadać pytanie: co oni w ogóle w Polsce robili? Przecież muzułmanie nienawidzą Żydów, po jaką cholerę oglądają obozy koncentracyjne? Pewnie w duchu je podziwiają i się nimi napawają.  Specjalnie tu po to przyjechali, żeby prowokować i się później na zachodzie żalić. Strach iść na basen, bo tam też mogą się pojawić! W ogóle to w dupie trzeba mieć tych muzułmanów, a incydenty były drobne, wszak nikt im gardeł nie podrzynał, nie zgwałcił, nie wysadził. Poza tym, olać należy taki problem, gdy polskie dzieci w Berlinie są odbierane matkom i oddawane do adopcji lesbijkom, polskie nastolatki są molestowane seksualnie przez nieletnich islamskich imigrantów w Wielkiej Brytanii, a niemieckie dzieci są bite przez muzułmanów. No i w końcu, nacharał im ktoś w ryja czy tylko na te szmaty co na łbach noszą? Bo jak na szmaty, to w czym problem? I w ogóle to prześcieradło jest na wersalkę, a nie na głowę! Niech się też cieszą, że nikt ich nie bił po głowach pałkami suchej krakowskiej wieprzowej… 

Choć jest i dobra strona tego nienawistnego wobec Polaków tekstu – nawet jeśli to fake, to taki przekaz buduje obraz Polski wrogiej islamowi – i bardzo dobrze! Co w ogóle jest złego w byciu rasistą? Wielka Polska tylko polska! Na pożegnanie wycieczki należałoby jeszcze każdemu z jej uczestników dać kozę na drogę, by nie czuli się samotni.

Żeby nie było, Biel jako troll od Sorosa też ma stąd spadać, ewentualnie wypierdalać (niestety nie doprecyzowano dokąd), bo łeb ma zryty przez giewu i tvn – jest po prostu głupia lub podła, a w zasadzie pewnie jedno i drugie. Za bezkarne plucie na Polskę i ekscytację poniesie odpowiednią karę, a krew Naszych dzieci będzie na jej rękach!¹

Dziękuję za wszystkie cenne rady i opinie przede wszystkim od tych, którzy w zdecydowanej większości, pod swoimi (?) podglądami nie podpisali się imieniem i nazwiskiem, nie pokazali swojej twarzy. Duża odwaga cywilna tak w internecie napisać Prawdę.

Nie angażuję się w politykę, rzadko wrzucam do sieci kontrowersyjne czy dyskusyjne treści, a co za tym idzie, internetowy hejt skierowany choćby w moją osobę, jest mi obcy. Okazało się jednak, że wystarczy jeden artykuł wrzucony na profil w mediach społecznościowych, by od kilkunastu godzin z zażenowaniem czytać komentarze. Nie, nie wszystkie są przepełnione hejtem i pogardą, jak te cytowane powyżej. W niektórych przebija poczucie wstydu, w innych współczucia, w jeszcze innych strachu. Jeśli jednak rzeczywistość ma jakiekolwiek odbicie w internecie, to ja w dużej mierze tej rzeczywistości nie akceptuję. I nie, nie przyjmuję argumentów, że rzeczywistość gdzieś indziej jest gorsza. „A w Ameryce biją murzynów” to nic więcej jak sowiecka mentalność.

¹ wszystkie wpisy wprowadzone kursywą są cytatami z sieci (spod artykułu na WP i mojego tweeta), pozwoliłam sobie jednak na poprawienie błędów ortograficznych i interpunkcyjnych. 

Ten sygnet musiał się odnaleźć – o Katyniu, Smoleńsku i stracie

Jakiś czas temu ze znajomymi ze studiów zastanawialiśmy się co było wydarzeniem, które ukształtowało nasze pokolenie. Gdy wybuchł stan wojenny mieliśmy zaledwie po 2 lata, więc nie. W pierwszych wolnych wyborach nie mogliśmy jeszcze głosować, więc też nie. Niektórzy wymieniali wejście do Unii Europejskiej, inni 11 września 2001 czy śmierć Jana Pawła II, jeszcze inni katastrofę smoleńską. Moim zdaniem, nie było jednego takiego wydarzenia, które kształtowałoby nas jako pokolenie. Pewnym natomiast jest, że do części tych zdarzeń będziemy wracać jeszcze przez wiele lat, jeśli nie do końca naszych lat. Katastrofa smoleńska na pewno jest wśród nich.

Większość z nas będzie pewnie dziś – jak co roku przez ostatnie pięć lat i jak co roku przez kolejne, wspominać gdzie byliśmy gdy się dowiedzieliśmy, jak się dowiedzieliśmy, jak zareagowaliśmy. Niektórzy będą wspominać kogo z Nich znaliśmy, kogo najbardziej lubiliśmy, czyje numery nadal mamy w swoich telefonach… Telewizje i radiostacje przypomną jak relacjonowano tamte dni, Internet zapełnią wspominkowe zdjęcia. Chciałabym wierzyć, że w natłoku tych szczerych wspomnień zniknie choć na jeden dzień „wojna polsko-polska”, że nie będziemy mówić o winie, a o stracie.

Jako dziennikarz przygotowałam lub współprzygotowałam trzy reportaże telewizyjne o katastrofie – do dziś przez nie czuję intensywny, odurzający zapach paliwa z miejsca katastrofy, a choćby dźwięk podobny do syren alarmowych, które słychać na nagraniach z komórek, zrobionych zaraz po katastrofie, ciągle powoduje u mnie nieprzyjemny ścisk w gardle. Wtedy nie przypuszczałam, że śledztwo w sprawie katastrofy będzie tak bardzo się ślimaczyło i że tak bardzo nas podzieli… Rok po katastrofie napisałam tekst dla Nieman Reports o tym jak media nie zmierzyły się odpowiednio z katastrofą i śledztwem – wtedy nie sądziłam, że temat katastrofy jeszcze bardziej podzieli media i dziennikarzy. Ale najważniejszy był dla mnie tekst, który napisałam dla Svenska Dagbladet – najważniejszy, bo był to przede wszystkim tekst właśnie o stracie. Nie o śledztwie, nie o podziałach, a o o ludziach i o historii, która okazała się tak okrutna…

Wrzucam zatem fragmenty tego tekstu (nie powstał w języku polskim, więc jest trochę koślawy:), napisanego dla Szwedów. To historia ważna. Tak jak ważna była historia każdej z 96 osób, które wtedy leciały do Smoleńska. Niech spoczywają w pokoju. Oni i ci, których lecieli upamiętnić.

***

Piękne mieszkanie w Krakowie, pełne antyków, książek, starych zdjęć wiszących na ścianach. Dwa olbrzymie koty leniwie chodzą dookoła i przeszkadzają w rozmowie. Izabella Sariusz-Skąpska, prezes Federacji Rodzin Katyńskich, siedzi przy biurku i odbiera telefon za telefonem, co chwilę każąc kotom odejść i nie przeszkadzać. “Czy wie pani gdzie zmarł?”, “Był w Starobielsku”, “Nie, nie ma go na liście, ale to nie oznacza…” – takie zdania padają kilkukrotnie podczas naszego spotkania, ciągle przerywanego telefonami. Gdy tylko odkłada słuchawkę, Sariusz-Skąpska opowiada mi historię swojej rodziny, która tak naprawdę jest też historią współczesnej Polski.

– Pamiętam, że zadzwonił kuzyn i powiedział, że zidentyfikowali ciało ojca. Nie byłam zrozpaczona, bo nie miałam żadnej nadziei na to, że on żyje. Wiedzieliśmy, że nikt nie przeżył katastrofy – opowiada. – Zadałam mu wtedy tylko jedno pytanie: czy przy ojcu znaleziono sygnet?

Izabella Sariusz-Skąpska

Ojciec Izabelli Sariusz-Skąpskiej, Andrzej Skąpski, był jedną z 96 ofiar katastrofy polskiego samolotu w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 r. Wśród ofiar był polski prezydent Lech Kaczyński i jego żona Maria, były prezydent na uchodźctwie – Ryszard Kaczorowski, dowódca Sił Powietrznych RP, dyrektor Narodowego Banku Polskiego i inne ważne postaci polskiego życia publicznego. Lecieli do Katynia, by upamiętnić tysiące Polaków zamordowanych w Katyniu przez NKWD w 1940 r.

Andrzej Skąpski nie leciał tam pierwszy raz – był synem Bolesława Skąpskiego, jednego z zamordowanych w Katyniu. Bolesław przed wojną  pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości. Aresztowany przez Rosjan 17 września 1939 roku, nigdy nie wrócił do domu i rodziny. Był jednym z 22 tysięcy zamordowanych, głównie oficerów polskiego wojska i inteligencji. (…)

Andrzej Skąpski przez całe życie walczył o to, by ujawnić prawdę o Katyniu i zbrodniach sowieckiej Rosji. O tym co spotkało jego ojca dowiedział się 3 czerwca 1943 roku, kiedy dziadek chłopca znalazł Bolesława na liście ofiar katyńskich, opublikowanej w “Gońcu Krakowskim”. Andrzej miał wtedy 6 lat i był już półsierotą. Jego matka, Izabella, zmarła w październiku 1942 roku. Nie potrafiła żyć bez wiedzy co stało się z jej mężem, zdrowie odmówiło posłuszeństwa. Umierała nieświadoma, że od dawna jest już wdową.

Izabella i mały Andrzej ostatni raz widzieli Bolesława w dniu aresztowania. Przebywali wówczas w miejscowości Dubno (Ukraina), dokąd zostało ewakuowane Ministerstwo Sprawiedliwości – Izabella uparła się, że wyjadą tam całą rodziną. Ostatnie słowa jakie usłyszała od męża brzmiały: “wracajcie do Krakowa”. Bolesław zdołał jeszcze dać jej pieniądze, obrączkę i sygnet, który otrzymał od swojego ojca.

Izabella z wtedy 2-letnim Andrzejem przedzierała się do Krakowa pod prąd fali uciekinierów. Dużą część trasy pokonali na nogach, czasem udało się załatwić podwiezienie furmanką. Dotarcie do Krakowa zabrało im prawie dwa miesiące – dziś trasę z Dubna do Krakowa można pokonać w ok. 7 godzin samochodem. Andrzej nic z tej drogi nie zapamiętał, a Izabella nigdy nie chciała o tym rozmawiać – stała się milcząca, trauma przeprawy odbijała się i w jej oczach, i na zdrowiu. Wiadomo jedynie, że wydała wszystkie pieniądze, które dał jej mąż. Ale do Krakowa dotarła i z obrączką, i z sygnetem. Nigdy nie zgodziła się ich sprzedać, mimo że pieniądze były im bardzo potrzebne.

Przed Bożym Narodzeniem przyszedł list od Bolesława. Uspokajał, że wszystko u niego w porządku, że jest zdrowy i z niepokojem czeka na wieści czy Izabella z synkiem dotarli do Krakowa. To jedyny list jaki przyszedł od mężczyzny, mimo że Izabella pisała potem do niego wielokrotnie, zapewniając że są bezpieczni i na niego czekają, prosząc jednocześnie o odpowiedź. Nie pisała o zmartwieniach, o postępującej chorobie… Większość z listów wracała do niej z pieczęcią „adresat nieznany”, “return’. Po latach, z dokumentów z autopsji ojca, Andrzej dowiedział się, że gdy Rosjanie oddali w jego głowę śmiertelny strzał, w kieszeni kurtki miał dwie pocztówki od Izabelli.

Andrzej Skąpski dorastał więc bez rodziców – wychowywał go dziadek i ciotka, ale przez całe życie powtarzał, że jest jednym z niewielu „szczęśliwców” wśród rodzin katyńskich, bo wie gdzie i jak zmarł ojciec. Losy prawie 20 tysięcy ofiar zbrodni do dziś nie zostały potwierdzone. Skąpski był przekonany, że Rosjanie do dziś mają dokumenty, które potwierdziłyby co wydarzyło się w Katyniu. Wierzył, że uda się wywalczyć sprawiedliwość dla wszystkich tych, którzy zostali tam zamordowani i że tylko dzięki temu możliwa będzie poprawa polsko-rosyjskich relacji.

Jednak katastrofa z 10 kwietnia 2010 nie tylko je pogorszyła, ale stała się powodem społecznych i politycznych napięć w Polsce. (…) Zdaniem Sariusz-Skąpskiej, to nie przyczyni się ani sprawie wyjaśnienia katastrofy smoleńskiej, ani wyjaśnienia zbrodni katyńskiej.

Po śmierci ojca, Izabella Sariusz-Skąpska przejęła funkcję prezesa Federacji Rodzin Katyńskich. Nadal walczy o prawdę na temat zbrodni katyńskiej. – Wiem, że tego oczekiwałby ode mnie ojciec – mówi. – Zawsze powtarzał mojej matce, mnie i mojej siostrze, że ujawnienie prawdy o Katyniu powinno być priorytetem dla naszej rodziny.

Ilekroć Andrzej Skąpski jechał do Katynia, miał ze sobą sygnet ojca. Nie nosił go na co dzień, wkładał tylko na specjalne okazje, tak by pokazać bliskość i łączność z ojcem i matką. Zawsze miał go w Katyniu, tak też było w 2010 roku.

– O katastrofie usłyszałam w telewizji. To było takie okropne, bo moja siostra, która była wtedy w Katyniu i czekała na przyjazd ojca, o niczym jeszcze nie wiedziała. Wysłała mi nawet smsa, żebym wypatrywała jej w telewizorze. Nie miała pojęcia, że w tym czasie telewizja pokazywała już coś zupełnie innego – opowiada Sariusz-Skąpska. – Kiedy potem przyjechała do mnie policja i spytała czy ojciec miał jakieś cechy szczególne albo czy miał przy sobie jakieś szczególne przedmioty, po których można by go zidentyfikować, powiedziałam o sygnecie… Ojciec został zidentyfikowany jako jeden z pierwszych, właśnie m.in. dzięki temu, że znaleziono przy nim sygnet. Pomyślałam sobie wtedy: ten sygnet nie trafił do Katynia z moim dziadkiem, nie trafił też z ojcem w kwietniu 2010 roku. Musiał się odnaleźć. Musiał wrócić do naszej rodziny. Nie tylko po to, by przypominać nam o tych wydarzeniach, ale i by przypominać o jedności naszej rodziny i o tym, o co walczymy.

******

Całość artykułu w języku szwedzkim została opublikowana przez „Svenska Dagbladet” 12 kwietnia 2013 r.

Zdjęcia: Joanna Gorlach © + prywatne archiwum Izabelli Sariusz-Skąpskiej